Η δύναμη της αγκαλιάς

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟΘΗΛΑΣΜΟΥ ΕΝ ΕΞΕΛΙΞΕΙ

H ιστορία αυτή είναι η ιστορία του Μάρκου και του Λουκά, 15 μηνών σήμερα, που κάποια στιγμή μες στο τελευταίο τρίμηνο αποφάσισαν να μη θηλάζουν ούτε τόσο συχνά, ούτε τόσο πολύ…κι έπειτα άλλαξαν γνώμη!

Ο Λουκάς και ο Μάρκος είναι δίδυμοι που γεννήθηκαν φυσιολογικά και πρόωρα. Νοσηλεύτηκαν περίπου 2 εβδομάδες σε θερμοκοιτίδα, οπότε τις πρώτες μέρες της ζωής τους δεν είχαν τη δυνατότητα- ούτε την ικανότητα- να θηλάσουν. Από την πρώτη στιγμή, όμως, που τους πήραμε σπίτι, πρώτα τον Μάρκο και δυο μέρες αργότερα τον Λουκά, θηλάσαμε κανονικά, παρά τις αντίθετες συστάσεις. Είχα ήδη θηλάσει και τον μεγάλο τους αδερφό, 3 χρονών σήμερα, για 18 μήνες (ο οποίος αποθήλασε μόνος του, ομαλά και φυσικά).

Τα δίδυμα καταφέραμε να θηλάσουν αποκλειστικά για 5 μήνες, ξεκίνησαν τις στερεές τροφές, συνεχίσαμε τον θηλασμό ακάθεκτοι, πρωί, μεσημέρι, βράδυ και όλη νύχτα, όσες φορές κι αν ξυπνούσαν. Αυτό μπορεί να σήμαινε ότι μερικές φορές δεν συμπλήρωνα ούτε μία γεμάτη ώρα ύπνου. Παρόλα αυτά, με κάποιο μαγικό τρόπο συνέχιζα να αντεπεξέρχομαι σωματικά μες στη μέρα. Είχα όμως αρχίσει να κουράζομαι χωρίς να το συνειδητοποιώ πλήρως. Είχα ξεκινήσει να θηλάζω τον Δεκέμβρη του 2020 και, τρία χρόνια αργότερα, συνέχιζα ακόμα. Περισσότερο απ’ όλα βέβαια με κούραζε η πραγματικότητα του “να μην τελειώνει τίποτα”. Τα άφηνα όλα στη μέση, καμία δουλειά του σπιτιού δεν ολοκληρωνόταν, κι επιπλέον είχα τον μεγάλο στο “Περίμενε, τώρα θηλάζω τα μωρά”. Αθροιστικά, όλα αυτά γέμιζαν και συνέχιζαν να γεμίζουν το καζάνι της μητρικής και ανθρώπινης υπομονής μου.

Προκειμένου λοιπόν να μην καταρρεύσω, άρχισα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου “γιατί θηλάζω”. Ξαναδιάβασα στο διαδίκτυο ό,τι είχα βρει σχετικά με τον θηλασμό και τον αποθηλασμό και σαν να βρήκα λίγο πάλι τον μπούσουλα. Δεν είχα φτάσει ακόμα στο σημείο να με ενοχλούν φανερά οι τόσο συχνοί θηλασμοί ή να τους βιώνω αρνητικά. Άλλωστε, η πρότερη εμπειρία μου δεν είχε τέτοια μελανά σημεία για να μπορώ να τα αναγνωρίσω. Αφού βρήκα, λοιπόν, ξανά την πίστη μου και ηρέμησα, πρόσεξα ότι οι ίδιοι οι μικροί μου δεν ήθελαν πια να θηλάζουν τόσο συχνά. Είχαν μειώσει μάλιστα και τη διάρκεια του θηλασμού! Αυτό ίσχυε βέβαια για τους ενδιάμεσους: πριν και μετά τον ύπνο και κατά τη διάρκεια της νύχτας συνεχίζαμε ακάθεκτοι. Δοκίμασα έτσι κι εγώ τη μέθοδο “δεν προσφέρω, δεν αρνούμαι” και προσπάθησα να τους απασχολήσω με παιχνίδι ή βόλτα. Και δούλεψε! Παιχνίδι και δραστηριότητες και μεγάλη βόλτα με το καρότσι το μεσημέρι για να κοιμηθούν. Ήμουν πολύ χαρούμενη! Επιτέλους είχα λίγο περισσότερο χρόνο για όλους τους υπόλοιπους και όλα τα υπόλοιπα. Είχα ήδη αρχίσει να κάνω σχέδια για σταδιακό αποθηλασμό μέχρι το καλοκαίρι. Ήμουν χαρούμενη και αισιόδοξη και πεπεισμένη ότι τα πράγματα θα πάνε όπως τα είχα στο μυαλό μου.

Κι ύστερα ήρθε η ασθένεια του πατέρα μου και η μετακόμιση.

Η μετακόμιση, βέβαια, δεν έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν προγραμματισμένη. Εγώ, όμως, λόγω του ότι θεωρούμαστε πλημμυροπαθείς μετά τον Daniel, είχα πιστέψει ότι δε θα μας ζητούσαν να φύγουμε από τον χώρο μας. Πήραμε ένα μήνα παράταση κι έπειτα έπρεπε μέσα σε λίγες βδομάδες να ολοκληρώσουμε τη μετακόμιση. Δε βρήκαμε πουθενά χώρο να στεγάσει το νοικοκυριό μας, τα παιδιά μας και την επιχείρησή μας, κι έτσι αγοράσαμε κι εγκατασταθήκαμε σε ένα τροχόσπιτο. Μεσολάβησε και μια 15ήμερη ασθένεια δική μου, κι όταν πια ολοκληρώθηκε το όλο εγχείρημα, ήμουν αποκαμωμένη. Ευτυχώς, για τα παιδιά ήταν όλα καλά και όμορφα. Ο θηλασμός τους δεν διακόπηκε και δεν μειώθηκε καθόλου· ήταν το αναφαίρετο δικαίωμά τους.

Εγώ, όμως, χρειαζόμουν ένα διάλειμμα. Δεν ήθελα να τους το στερήσω, αλλά τρία χρόνια, τρία διαφορετικά παιδιά, αμείωτα ξενύχτια και ποικίλες αυξομειώσεις ορμονών και στρες με είχαν φτάσει στα όριά μου. Είχα αμελήσει τον εαυτό μου, χωρίς να έχω πλήρη επίγνωση τι συνέπειες αυτό έχει, προκειμένου να μη γίνω μια “κακή”, ανεπαρκής ή αδιάφορη μητέρα. Τους έδινα τον καλύτερό μου εαυτό, για να μην τους λείπει κάτι. Η κούραση, όμως, έγινε σιγά σιγά αγανάκτηση κι η αγανάκτηση θυμός. Θηλάζαμε κι εγώ ήμουν τσατισμένη, ένιωθα αποστροφή και τους πίεζα να “τελειώνουν” με το γάλα τους. Κάτι είχε αρχίσει να πηγαίνει πολύ στραβά. Ξαναδιάβασα τα άρθρα και τις συμβουλές για τον θηλασμό. Τίποτα. Μίλησα με τον σύντροφό μου και του ζήτησα βοήθεια. Με άκουσε προσεκτικά και μου σύστησε να το κόψω μαχαίρι. Θα με βοηθούσε κι εκείνος και σε 3-4 μέρες θα το είχαμε ξεπεράσει. Όχι, δεν υπήρχε περίπτωση. Δεν ήθελα να αποθηλάσω σήμερα. Ήθελα να ξαναβρώ την πίστη μου στον θηλασμό, να αρχίσω να σκέφτομαι όπως πριν, να πιστέψω στη δύναμη και στο δώρο του μητρικού θηλασμού και να μην υποχωρήσω στις αξίες. Ήμουν κάθετη: χρειάζομαι βοήθεια για να αλλάξω προσέγγιση και να αποθηλάσουμε ομαλά και σταδιακά.

Δυστυχώς σε αυτή την περίπτωση, προσπαθώ να λύνω τα προβλήματα μόνη μου. Έτσι, όταν πήγαμε για Πρωτοχρονιά στους δικούς μου, να δούμε και τον παππού πριν ξεκινήσει τις θεραπείες του, το πρόβλημα οξύνθηκε τόσο, που τα μωρά παλινδρόμησαν στη σχεδόν νεογνική τους κατάσταση -να θηλάζουν τη νύχτα περίπου κάθε 40΄-60΄ και για τουλάχιστον 20΄. Και πάλι, αν ξυπνούσαν ένας-ένας αντεπεξερχόμουν. Και με τους δυο μαζί όμως, δεν άντεχα. Ένα βράδυ άρχισα να φωνάζω και να χτυπάω γροθιές το στρώμα… Και φυσικά έπρεπε να συνεχίσω τον θηλασμό… Τα πράγματα είχαν γίνει πολύ δύσκολα κι είχα αρχίσει να πιστεύω πως δεν θα ερχόταν ποτέ η νύχτα που θα μπορούσα να κοιμηθώ πάνω από 3-4 ώρες.

Όταν επιστρέψαμε στη βάση μας, ήμουν απελπισμένη. Ξανά να ζητάω βοήθεια από τον σύντροφο, ξανά η ίδια κουβέντα. Δεδομένου ότι, εδώ που ζούμε, δεν υπάρχουν γυναίκες στην ίδια φάση που θα μπορούσαν να με ακούσουν, έκλεισα ένα ραντεβού με μια Σύμβουλο Θηλασμού της La Leche League. Η προοπτική και μόνο να συζητήσω με κάποια που θα έτεινε ένα ευήκοον ους και θα με καταλάβαινε, με έκανε πιο ήρεμη και αισιόδοξη. Η συνομιλία μας ήταν η πλέον εποικοδομητική: με αφουγκράστηκε και μου πρότεινε τη λύση που ταίριαζε στη δική μας περίπτωση. Έπρεπε να κοιτάξω περισσότερο τις δικές μου ανάγκες. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να έχουν και τα παιδιά τη μητέρα που χρειάζονται. Μια μητέρα μπουχτισμένη, ευερέθιστη, νευρική, γκρινιάρα και θλιμμένη δεν τη θέλει κανένας. Το σημείο κλειδί ήταν: όταν πάρεις την απόφαση σου και είσαι σίγουρη, τότε θα πετύχεις τον στόχο σου. Κι αποφάσισα να σταματήσω τους νυχτερινούς θηλασμούς.

Την πρώτη νύχτα αμφιταλαντευόμουν ακόμα.

Προσπαθούσα να είμαι δίκαιη και αν είχα θηλάσει δύο φορές τον έναν, να θηλάσω δύο και τον άλλον. Τη δεύτερη νύχτα, όμως, ήμουν πια απόλυτα βέβαιη για τα όρια που ήθελα να θέσω. Θηλάζουμε για να κοιμηθούμε, αλλά όχι μες στη νύχτα. Από τη στιγμή που μια τόσο απλή απόφαση πάρθηκε, βρήκα την ηρεμία μου. Κι αφού πλέον ήμουν ήρεμη μπορούσα να τους “αντιμετωπίσω”. Έτσι, όταν άρχισαν να ξυπνάνε, είτε ένας-ένας, είτε και οι δύο μαζί, εγώ επιστράτευα το πιο ισχυρό μου όπλο: την αγκαλιά. Την αγκαλιά της μαμάς. Μια τρυφερή, ζεστή, στοργική αγκαλιά γεμάτη αγάπη. Χωρίς καθόλου θυμό, ένταση ή εκνευρισμό. Καθιστή στο κρεβάτι, εντελώς ξύπνια και απόλυτα συνειδητοποιημένη ότι “τώρα δεν κάνουμε “νάνα”, τώρα κάνουμε αγκαλιά και κοιμόμαστε”. Τους μιλούσα, τους νανούριζα, τους χάιδευα, όπως ακριβώς όταν ήταν λίγων μηνών και δεν τους άφηνα από την αγκαλιά μου. Τους κρατούσα ασφαλείς, να νιώθουν αγάπη και τη σιγουριά ότι η μαμά είναι εκεί.