Όταν πριν μερικά χρόνια απέκτησα το πρώτο μου παιδί, δεν είχα ιδέα για το πόσο θα με άλλαζε, θα με δυνάμωνε και θα με βοηθούσε να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Ο θηλασμός του ήταν μια εμπειρία καθοδηγούμενη από ένστικτο και μόνο, καθώς δεν γνώριζα ούτε μία μητέρα στον κύκλο μου που να είχε θηλάσει και οι όποιες προκλήσεις τελικά…απλώς με δυνάμωσαν. Ήρθε το δεύτερο παιδί μας 2 χρόνια αργότερα και ώριμη πλέον έζησα μια εμπειρία θηλασμού και φυσικού αποθηλασμού έτσι όπως την επιθυμούσαμε και οι δύο. Μια νέα εμπειρία που ήταν σχολείο ζωής και γνώσης καθώς γνώριζα πλέον τον Σύνδεσμο Θηλασμού Ελλάδος, είχα επικοινωνία με Σύμβουλο της La Leche League και για κάθε τι νέο που ερχόταν στη ζωή μου, είχα πάντα μια ήρεμη φωνή να με υποστηρίζει και να μου δίνει ιδέες που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν.

Έχοντας μόλις λίγους μήνες αποθηλάσει το δεύτερο παιδί μας, μένω και πάλι έγκυος…ω τι χαρά! Το θέλαμε και το ελπίζαμε να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας κι άλλο. Και βιώνω μια ανέφελη εγκυμοσύνη που όλα κυλάνε τόσο όμορφα και ομαλά…μέχρι τον 7^ο μήνα…όταν ξαφνικά μετά από μια μέρα οικογενειακής βόλτας και φαγητό εκτός σπιτιού αρχίζω να πονάω…να πονάω πολύ, σαν να με μαχαιρώνουν! Για πρώτη φορά φοβάμαι…φοβάμαι πολύ!

Παίρνω τηλέφωνο τον γιατρό και θυμάμαι να του λέω κλαίγοντας «φοβάμαι για το μωρό μου»…Πολύ γρήγορα (παρότι ήταν Κυριακή) βρισκόμαστε στο ιατρείο του. Με καθησυχάζει λέγοντάς μου πως το σημείο του πόνου δεν δηλώνει επιπλοκή εγκυμοσύνης και μου τοποθετεί τον υπέρηχο κατευθείαν στην περιοχή της χολής! «Εσύ δεν έχεις πέτρα…έχεις νταμάρι!» μου λέει. Η χολή μου είναι γεμάτη σφηνωμένες πέτρες κι εγώ δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό για την εγκυμοσύνη μου. Το επόμενο πρωί βρίσκομαι στο ιατρείο του χειρούργου και συζητάμε. Δυστυχώς έχω περάσει τις εβδομάδες που θα μπορούσε να γίνει η επέμβαση όντας έγκυος και πλέον συζητάμε για αυστηρή διατροφή μέχρι να μπορέσω να χειρουργηθώ, μετά τον τοκετό.

Περνάνε οι εβδομάδες και με διατροφή καταφέρνω να προχωρήσω χωρίς άλλους κολικούς. Κρατάω το μωρό στην αγκαλιά μου και θηλάζουμε από την πρώτη ώρα γέννησης, ελεύθερα και ανεμπόδιστα. Ακολουθώ διατροφή μέχρι να περάσουν 40 μέρες από τον τοκετό οπότε να μπορεί να γίνει η χειρουργική επέμβαση στη χοληδόχο κύστη (χολοκυστεκτομή) με ασφάλεια.

Πλέον γνωρίζω, έχω υποστήριξη και μπορώ να οργανώσω αυτή τη διαδικασία. Έχω την αυτοπεποίθηση και τις γνώσεις ώστε να συζητήσω με τον γιατρό μου και να βρούμε μαζί αυτό που ταιριάζει καλύτερα στην περίπτωσή μου. Προγραμματίζουμε το χειρουργείο στις 42 μέρες από τον τοκετό. Του εξηγώ ότι το μωρό θηλάζει αποκλειστικά και αυτή η επιλογή είναι σημαντική για μένα και την οικογένειά μας. Άρα θέλω να συνεχιστεί και του ζητώ να σεβαστεί την επιθυμία μου και το κάνει με χαρά. Μου αναφέρει ότι μπορώ να πάω μια μέρα πριν για να κάνω τον προεγχειρητικό έλεγχο και να γυρίσω και πάλι σπίτι στα παιδιά μου για να περάσω τη νύχτα. Πρωί πρωί να ξυπνήσω, να θηλάσω ή και να αντλήσω ώστε να φύγω «αδειασμένη» από το σπίτι και να πάω για την επέμβαση που έχει προγραμματιστεί ως πρώτο χειρουργείο, στις 7π.μ.. Αν όλα πάνε καλά θα χρειαστεί να νοσηλευτώ μόνο 24 ώρες και να γυρίσω σπίτι για την ανάρρωση στον δικό μου χώρο.

Έτσι και έγινε. Γνωρίζοντας από νωρίς την ημερομηνία επέμβασης, ένα μήνα πριν ξεκίνησα μια-δυο αντλήσεις το 24ωρο για αποθήκευση. Συζήτησα τα πάντα για τη διαχείρισή της με τη γιαγιά-φροντιστή που θα έμενε με το μωρό αυτές τις ώρες απουσίας, μίλησα με τη μαιευτική κλινική που βρισκόταν λίγους ορόφους πάνω από τη χειρουργική όπου θα βρισκόμουν προκειμένου να έχω διαθέσιμο θήλαστρο όσο θα ήμουν εντός κλινικής και για να έχω ενημέρωση για τα όποια φάρμακα θα λάβω από τον χειρουργό. Ένιωθα πλήρως οργανωμένη και είχα μεγάλη υποστήριξη τόσο από τη Σύμβουλο της La Leche League με την οποία επικοινωνούσα όσο και από τον γιατρό που θα με χειρουργούσε.

Η μέρα της επέμβασης έφτασε. Ξύπνησα στις 6 το ξημέρωμα, θήλασα το μωρό μου, άντλησα, ετοιμάστηκα και πολύ σύντομα βρισκόμουν εντός χειρουργείου. Η επέμβαση έγινε, πέρασα από την ανάνηψη στο δωμάτιο αρκετά ζαλισμένη και με έναν έντονο πόνο στην πλάτη. Συνήλθα με πόνους στην περιοχή της επέμβασης αλλά έχοντας πλήρη διαύγεια. Καλώ να μου φέρουν το θήλαστρο αφού έχουν περάσει 5 ώρες από τον τελευταίο θηλασμό. Το 24ωρο κυλά κάπως έτσι: αντλήσεις ανά 3ωρο με το νοσοκομειακό θήλαστρο της μαιευτικής (εξάλλου μόλις 42 μέρες πριν ήμουν φιλοξενούμενή της), παυσίπονα, πόνο, και τηλέφωνα στα παιδιά μου. Στις 26 ώρες από το χειρουργείο βρίσκομαι πλέον στην έξοδο της κλινικής. Όπως τα είχαμε συμφωνήσει με τον γιατρό μου, επιστρέφω για ανάρρωση στο σπίτι μου.

Δεν ήταν εύκολο ή ανώδυνο. Γύρισα αρκετά εξαντλημένη από τον πόνο. Τα παυσίπονα δεν ήταν πλήρως συμβατές επιλογές. Με καθοδήγηση Πιστοποιημένου Συμβούλου Γαλουχίας IBCLC λαμβάνω την ελάχιστη δόση για να είναι ασφαλές για το μωρό και συμπληρωματικά συμβατά παυσίπονα που όμως δεν βοηθούν στο να φύγει αυτός ο έντονος πόνος, σαν να με έχουν κάψει εσωτερικά. Παρ’ όλα αυτά, είμαι κοντά στους δικούς μου. Το μωρό θηλάζει σαν να μην έφυγα ποτέ. Η αποθήκη που είχα το κάλυψε πλήρως, όμως πλέον προτιμά τη μαμά και έτσι ακόμη και το λίγο αντλημένο που περίσσεψε στην κατάψυξη δεν το δεχόταν τις στιγμές που από τον πόνο δεν άντεχα να καθίσω σε καμία στάση! Αλλά το βλέμμα της και το χάδι της ήταν το καλύτερο αναλγητικό. Και πέρασε η πρώτη μέρα, η δεύτερη, η τρίτη. Αρχίζω να νιώθω λίγο καλύτερα, μειώνω τα δυνατά παυσίπονα και ανακουφίζομαι ελαφρώς με τα συμβατά, αρχίζω να μπορώ να κάθομαι περισσότερο και περνάει η πιο δύσκολη εβδομάδα της ζωής μου κόβοντας τα ράμματα την 10^η μέρα. Ο γιατρός με βρίσκει αρκετά καλά και με ρωτά αν τελικά πήγαν όλα όπως θα ήθελα.

Ναι πήγαν! Και τον ευχαριστώ που σεβάστηκε τις επιθυμίες μου και με βοήθησε να τις οργανώσω. Η καλή επικοινωνία μας ήταν το μυστικό. Εγώ του κατέστησα σαφές τι επιθυμούσα, έχοντας λάβει ενημερωμένες αποφάσεις και εκείνος τις αποδέχθηκε με σεβασμό. Έκανα ένα χειρουργείο με ολική νάρκωση, με επιπλοκή κατά τη διάρκεια του χειρουργείου (εξ ου και οι δυνατοί πόνοι μετά), με απουσία από το μωρό μου μόνο 26 ώρες, με συνέχιση του θηλασμού ενώ λάμβανα αγωγή και με διατήρηση της παραγωγής κατά την απουσία μου.

Ε, και το καλύτερο; Μόλις 2 εβδομάδες μετά μπορούσα να απολαμβάνω ελεύθερα όλα όσα φαγητά μου έλειψαν το προηγούμενο διάστημα χωρίς καμία ενόχληση και απέκτησε και το μωρό μεγάλη ποικιλία γεύσεων που μέχρι τότε γευόταν μόνο νερόβραστα!

Ακόμη και αν κάτι έρθει να αλλάξει τη ροή που έχουμε οργανώσει με το μυαλό μας, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να τροποποιήσουμε τις συνθήκες, ώστε να προχωρήσουμε με γνώμονα αυτό που θέλουμε για εμάς και την οικογένειά μας. Οι Σύμβουλοι της La Leche League είναι εκεί για να μας ακούσουν και να μας εφοδιάσουν με όλες τις απαραίτητες πληροφορίες και γνώσεις ώστε να τις συζητήσουμε με τους επαγγελματίες υγείας που μας περιβάλλουν και να λάβουμε ενημερωμένες αποφάσεις για εμάς και τους αγαπημένους μας. Ακόμη και ένα χειρουργείο με ολική νάρκωση μπορεί να μοιάζει εμπόδιο στη συνέχιση του θηλασμού αλλά τελικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσωρινή και διαχειρίσιμη πρόκληση!

Μ.Β, φίλη του Συνδέσμου Θηλασμού Ελλάδος-La Leche League Greece, Ηράκλειο Κρήτης