Ο δρόμος προς τη Συνάντηση ή κάπως έτσι!
Ήταν μια συνηθισμένη μέρα.
Τουλάχιστον κάπως έτσι είχε ξεκινήσει.
Ξύπνημα νωρίς, σχολείο τα παιδιά, συμμάζεμα στο σπίτι, δουλειά, τρέξιμο να τα προλάβω όλα.
Μπαίνουμε στο σπίτι το μεσημέρι μετά από μια γεμάτη μέρα, όλοι εξαντλημένοι, γονείς και παιδιά.
Η μέρα συνεχίζεται, παρότι τα επίπεδα ενέργειας έχουν εξαντληθεί.
Μαζεύω τα πράγματα για τη Μηνιαία Συνάντηση: Τα βιβλία για την Δανειστική Βιβλιοθήκη, το υλικό για τη συζήτηση. Νιώθω εξαντλημένη, αλλά όπως κάθε φορά, θέλω αφάνταστα να πάω στη Συνάντηση. Δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο!
Μοιραζόμαστε με το σύζυγό μου τα παιδιά (ένα εγώ, ένα αυτός) και φορτώνω τα πράγματα στο αυτοκίνητο.
Φεύγουμε μαζί με την κόρη μου, τη βοηθό μου, όπως θέλει να την αποκαλώ στις Συναντήσεις της Ομάδας. Η μικρή μου βοηθός αποκοιμιεται στο καθισματάκι της.
“Άραγε θα βρω να παρκάρω; Πώς θα μεταφέρω τα πράγματα με τη βροχή; Θα μπορέσουν να έρθουν οι μητέρες με τέτοιο κρύο;” Χιλιάδες σκέψεις περνάνε από το μυαλό, καθώς προχωρά το αυτοκίνητο.
Και τότε θυμάμαι την ερώτηση, που μου είχε κάνει πριν από καιρό ο γιος μου…”Τι κάνετε στις Συναντήσεις, μαμά;”
Η πρώτη απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν από την περιγραφή της αποστολής μας: Με το ρόλο μας ως Εθελόντριες Σύμβουλοι του Συνδέσμου Θηλασμού Ελλάδος προσπαθούμε “να βοηθάμε τις μητέρες σε όλο τον κόσμο να θηλάσουν, προσφέροντας υποστήριξη και ενθάρρυνση από μητέρα σε μητέρα, πληροφόρηση και εκπαίδευση, με σκοπό την καλύτερη κατανόηση του θηλασμού ως βασικού παράγοντα για την υγιή ανάπτυξη του μωρού και της μητέρας.”
Ήξερα όμως ότι στα αυτιά του γιου μου, η απάντηση αυτή θα ακουγόταν στην καλύτερη σαν ένας θόρυβος. Παρότι για έναν ενήλικα η παραπάνω πρόταση θα ήταν άκρως επεξηγηματική, για έναν οκτάχρονο θα ήταν άλλη μια “μεγαλίστικη” απάντηση στα ερωτήματα του.
Έμεινα για λίγο σκεπτική. Ήθελα να του εξηγήσω τι ακριβώς συμβαίνει στις Συναντήσεις μας. Ήθελα να του περιγράψω με λίγες λέξεις όλο αυτό που γίνεται σε εκατοντάδες περιοχές σε όλον τον κόσμο. Ήθελα να μπορέσω να του δώσω μια εικόνα, για την αγκαλιά που ανοίγουν κάθε μήνα οι Εθελόντριες Σύμβουλοι της La Leche League. Μια αγκαλιά που χωρά κάθε μητέρα, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας, χρώματος, είτε θηλάζει το μωρό της, είτε όχι. Ήθελα να μπορέσει να αντιληφθεί το μεγαλείο της υποστήριξης από μητέρα προς μητέρα. Ήθελα να καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να στηρίζουμε τους συνανθρώπους μας, ειδικά όταν πρόκειται με την στήριξη αυτή να πολλαπλασιαστεί η ευημερία και η αγάπη στις οικογένειες τους.
Αυτό ήταν! Με μια πρόταση μπορούσα να του τα εξηγήσω όλα.
“Στις Συναντήσεις που κάνουμε, πολλαπλασιάζεται η αγάπη. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικές.”
Ο γιος μου χαμογέλασε, ικανοποιημένος από την απάντηση που έλαβε.
Κι εγώ χαμογελούσα, γιατί δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα.
Αυτό αισθάνομαι κάθε φορά που φεύγω από μια Συνάντηση, αλλά και κάθε φορά που υποστηρίζω μια μητέρα. Ότι έβαλα ένα ακόμα λιθαράκι στο να γίνει ο κόσμος μας πιο όμορφος. Μια μητέρα που λαμβάνει υποστήριξη, σεβασμό και αγάπη, θα μπορέσει να δώσει ακόμα περισσότερη αγάπη στο παιδί της, αλλά και σε όλους γύρω της. Μια μητέρα τη φορά, μια Συνάντηση ακόμα και κάπως έτσι πολλαπλασιάζεται η αγάπη στον κόσμο.
Φτάσαμε στο σημείο της Συνάντησης. Βρήκα να παρκάρω. Έλυσα τη ζώνη της κόρης μου και την πήρα αγκαλιά, καθώς χαμογελούσε στον ύπνο της. “Πάμε μικρή μου βοηθέ”, της είπα. “Ώρα να πολλαπλασιάσουμε την αγάπη”.
Κωνσταντίνα Γιαννιώτη, Σύμβουλος Θηλασμού της La Leche League International
